kam

1.

is. <fars.>

1. Arzu, məqsəd, məram, murad. Neçə ildir gözümüzü Mürsəlin toyuna dikmişik, bu bizim üçün böyük kamdır. . . A. Ş.. Zaman bizdən kam alıbdır; Daha ürək qocalıbdır; Bizdən ancaq ad qalıbdır; Nə sən gülsən, nə mən bülbül. B. V.. Kam almaq – 1) bax kama yetmək (yetişmək, çatmaq). Fərhad, Məcnun, Kərəm kamın almadı; Bir Yusifi sevdiyinə yetirdin. Molla Cümə. Biz də muradımızca fələkdən kam alaydıq; Sizə qonşu olaydıq. M. Müşfiq; 2) intiqam almaq, əvəz olaraq birinin fəlakətinə sevinmək. Kam bulmaq köhn. – bax kam almaq 1-ci mənada. Fəsli-bahar gəldi, könül, şad, kam bul! Q. Z.. Kam vermək – arzusuna, kamına yetirmək. Xəstədir, Qövsi, təbibin, dərd bilmək çağıdır; Çarə qılmaq, kam vermək, könül almaq çağıdır. Qövsi. Kama yetirmək – arzusuna çatdırmaq. Kama yetmək (yetişmək, çatmaq) – arzusuna nail olmaq, məqsədinə çatmaq. Deyin sərvi-güləndama; Öldürsün, yetişsin kama. Q. Z.. <Mirzə Rza:> <Nəsrəddin şahı> öldürdüm, indi kama yetişdim! C. C.. Yoxsa yetməyəcək kamına şair; Quru bir taxtanı simsiz çalacaq? S. V.. Kami-dil klas. – ürək arzusu. Şükr Seyyid, gedirəm kami-dil ilə bu səhər. S. Ə. Ş.. Kamı gözündə qalmaq – arzusuna çatmamaq, arzusu ürəyində qalmaq. Gözündə qalmasın insanın kamı. Z. Xəlil.

2. klas. Ləzzət, zövq. Kam vermək – zövq vermək, ləzzət vermək. Açdın dəriiltifatü ənam; Verdin gərəgincə hər kəsə kam. F.. Kam götürmək – zövq almaq, ləzzət almaq. <Qadın:> İkicə nəfər belə balam olaydı, hərəsini bir məktəbə qoyaydım, hər gün birinin yanına gedib baxanda kam götürəydim. M. C..

3. Kamınca, kamımca şəklində köhn. – ürəyincə, ürəyimcə; istədiyin kimi, istədiyim kimi. Seyyid, təhəmmül et şəbi-hicranə, çəkmə ah; Bir gün olur ki, kamınca ruzigar olur. S. Ə. Ş.. Yüz il yaşayıb bircə gün ömrümdə fələkdən; Kamımca mədar olmasa, mən neyləyə billəm? Ə. V..

2.

is.: kamına çəkmək – udmaq. Əjdaha itaət edib cəhənnəmi çəkdi kamına. Ə. H.. İkibaşlı əjdaha kimi <sel> ağzını açıb, bizi kamına çəkmək istəyirdi. S. R..